Tweestrijd: moet ik nu íets of juist níets zeggen van zijn huiswerk?
Deze moeder heeft een zoon van 15 op het vwo.
Leef/ Lees mee in haar tweestrijd.
***
De afgelopen toetsweek was het helemaal mis: 3 onvoldoendes.
Jammer, had niet gehoeven.
Hij kon veel beter.
Maar ik heb deze keer mijn mond gehouden.
Altijd dat gezeur.
Ik kan het nooit goed zeggen.
Ik dacht: ík bemoei me er niet mee; hij zoekt het zélf maar uit.
Ik was er helemaal klaar mee.
Maar ja, toen ik zijn cijfers hoorde…
Ook dáár werd ik niet vrolijk van.
En ik ken mijn kind natuurlijk.
Op een goed moment gaf hij toe dat hij er van baalt.
Zulke momenten zijn er té weinig.
Komen vaak onverwachts, op minder handige tijdstippen.
En ze zijn er nooit als hij écht aan de slag moet met zijn schoolwerk.
Wat ga ik de komende tijd doen?
Ga ik opnieuw m’n mond houden?
Dan blijft het wél rustig. [voordeel]
Maar of hij zijn leren goed aanpakt???
Dat blijft maar zeer de vraag.
Of zal ik hem toch wél aansporen?
Ik ga het dan gewoon rústig zeggen.
Zijn reactie wordt: ‘O, het komt goed. Maak je geen zorgen’
Maar ik maak me wel zorgen.
Zeg ik het wat dringender, bijvoorbeeld als hij zit te gamen.
Dan…
… óf hij zegt niets… [zo irritant; alsof ik tegen een muur praat]
… óf hij gaat met harde stem terugpraten [en dan doe ík ook kwaad terug; dùhù]
Eigenlijk weet ik niet wat ik moet doen.
Ik kom er niet uit.
Het wordt eerder slechter dan beter.
Terwijl hij het zéker te weten zou moeten kunnen.
Op naar de volgende toetsweek; hij heeft er dit jaar nog één.
En nu niet verder denken.
***
Ken jij zo’n moeder?
Laat haar dít verhaal lezen…
… én het verhaal van morgen.
Ik deed namelijk een mooie ontdekking bij één van mijn coachees…