Een witte bestelbus kwam geen millimeter meer vooruit. In een flinke sneeuwbui fietste ik richting de binnenstad van Gorinchem. Nou, met zo’n bui is de weg snel glad. Staat daar dus een jongeman achter die flinke bestelbus. Tja… dat is duidelijk… deze wagen rijdt op zomerbanden (mijn auto trouwens ook). De wielen draaien snel rond… maar de vooruitgang is ‘nul’. Met al z’n kracht probeert de jongeman die auto in beweging te krijgen. Het hielp echter niet.
Dan kan ik toch niet doorfietsen? Ik stap af. Samen met nog een andere voorbijganger – die natuurlijk hetzelfde denkt – staan we met z’n drieën achter die bestelbus. We zeggen: ‘Ja! Nu!’ En met vereende krachten helpen we een handje. We moeten wel opletten dat we zelf niet uitglijden. Dan… doordraaiende wielen… jaa… jaaa… hij beweegt… en… jaaaa! Dáár gaat ie! De bestuurder vervolgt zijn rit, ongetwijfeld met zo’n brede lach van oor-tot-oor 😊.
Ik maak even een sprongetje naar die jongens en meiden die met een goed stel hersens hun studierit afleggen op gymnasium, vwo of havo. Tot nu toe ging allemaal best aardig. Rustig aan ‘voort-tuffend’ op hun ‘studieweg’. School vraagt niet al te veel. Het is ook niet al te interessant. Ze kunnen eigenlijk veel meer dan ze nu eigenlijk laten zien. Maar ja, het wordt ook niet van hen gevraagd. Inmiddels zitten ze in het derde of vierde leerjaar.
Dit schooljaar is inmiddels voor hen als zo’n flinke sneeuwbui. Het overkomt ze een beetje. Het schoolwerk wordt ingewikkelder. Er wordt van uitgegaan dat ze in de achterliggende jaren vaardigheden hebben ontwikkeld waardoor ze dit schooljaar voor elkaar gaan krijgen. Maar er is een ‘probleempje’: ze hebben hun ‘leerspieren’ tot nu toe nooit echt hoeven te gebruiken. En dus ook nooit echt getraind. Hoe gaan ze het dan toch voor elkaar krijgen? De boel ligt ‘stil’.
Hun motivatie daalt, hun stress stijgt. Logisch toch? Ze snappen natuurlijk heel goed dat er veel wordt verwacht. Maar ja, waarom zou ik het eigenlijk doen? Ik zie er het nut niet van in. En trouwens… hoe doe ik dat leren nu eigenlijk precies? En als dan die scores naar beneden gaan… en de studie-eisen er gewoon blijven… Studievaardigheid faalt, zelfvertrouwen daalt.
Je kunt hen toch niet laten zitten? Nee, natuurlijk niet. Ze hebben hulp nodig. Het is net als bij die bestelbus op zomerbanden… een hellinkje op… dat wordt ‘m niet. Maar… dan zeg je toch ook niet: laat die man maar staan daar, midden op de weg? Zo van: had hij maar winterbanden onder die auto moeten doen.
Nee, natuurlijk niet… je gaat gewoon helpen. Waarom zou je dat dan niet doen bij die jongens en meiden die halverwege hun studierit ergens blijven hangen? Dan zeg je niet: ‘Had je maar…’ Nee, de school geeft dan als antwoord: ‘Ja, die willen we zeker helpen, maar…’ En ouders zeggen bijvoorbeeld: ‘Ik heb al zo vaak gezegd dat hij of zij eerder moet beginnen met dat huiswerk (of zoiets), maar…’ Inderdaad… je wilt graag helpen…
Maar je zit in die vicieuze cirkel (net als die wielen op de gladde weg). Ondanks je enorme inspanningen kom je geen steek verder (net als die bestelbus). Jij wilt heel graag dat het beter gaat en dat je adviezen worden opgevolgd. Maar, je zoon of dochter wordt er niet blijer van. En jij ook niet. Je aansporingen worden dringender, maar het effect wordt kleiner. Als dat zo doorgaat wordt de studiesfeer alleen maar negatiever.
En wil je die doorbreken? Laten we dan samen ‘opdenken’. Boek een gratis opdenksessie en we denken samen op rond de vraag: wat kan ik anders doen richting mijn zoon of dochter zodat hij of zij weer in beweging komt? Hoe mooi zou het zijn als jou dit lukt!
Dan vervolgt je zoon of dochter dus breedlachend de studierit! Geweldig toch! Dus… boek een gratis opdenksessie en we bedenken samen hoe we dit voor elkaar kunnen krijgen.