Ze accepteerde het niet van mij… Vandaag ging ik met m’n kinderen naar een klimpark. Nou, mijn pubers gaan na de instructie direct hun eigen gang. Ik begeleid mijn jongste dochter; zij is vorige maand 8 jaar geworden. Het voordeel voor mij is dat ik dan niet gelijk op het hoogste level hoef. Ik krijg al zweethanden bij niveau 1 😊.
Nou, daar staan we. Je weet misschien wel hoe dat gaat. Heel tuig om, kabel eraan. Super veilig. Kan niks mis gaan. De kabel aangelijnd, nu naar boven. En daar staan we… voor de eerste hindernis. Mijn dochter voorop (terwijl ik dit schrijf krijg ik zweethanden…). Ik was de kalmte zelf. Zij doet haar ene voet naar voren. Waar moet ik mijn handen houden? ‘Ooo, help, ik durf niet’. De diepte (van 2 meter) grijnst haar aan. Welk touw moet ze beet pakken? Het plankje beweegt. ‘Ga maar, zet je voet gewoon op dat plankje. Ja, juist. En dan je hand aan dat rode touw’. Nou, prima instructie – vond ik zelf. Het huilen wordt harder en haar stem klinkt angstiger. Een van die jongens van dat park heeft het inmiddels opgemerkt en staat al onder haar. ‘Meisje, meisje’. Mijn dochter kijkt naar beneden. ‘Veeg je tranen eens weg’. Ze doet het direct. ‘Nu moet je dat rode touw vasthouden met je ene hand en je voet zetten op dat plankje’. Notabene… ze doet het. En dan… ‘Pap, nee, ik durf niet’. Zegt die jongen: ‘Ja gewoon doen, het is veilig. Ja en nu je andere voet. Jaa, super goeoed’. En daar gaat ze.
‘Dat is toch wat’, denk ik. Ik had haar precies dezelfde instructies gegeven! Waarom gaat ze bij mij alleen maar harder huilen? Waarom luistert ze bij hem nu wel direct? En lukt het nog ook. Kijk, ik ben er natuurlijk heel blij mee dat ze – hups – zo naar de overkant liep. Ik prees haar natuurlijk uitgebreid. Maar de vraag is natuurlijk wel heel interessant: waarom luisterde ze naar mij nu níet en naar die jongen wél?
Ik zoek naar een antwoord…
Ze heeft meer vertrouwen in die jóngen; die heeft er verstand van. Nou, dat bedacht ze volgens mij echt niet op dat moment. Ze was gewoon bang en denken was op dat moment ver te zoeken.
Ik ben te vertrouwd voor haar. Zou kunnen, maar is dat dan ook té? Kan ik té vertrouwd zijn?
Thuis gekomen bedacht ik onder het genot van een kopje koffie wat nu de reden is. Ja, dit is het! Hij zei stap voor stap wat ze moest doen terwijl hij haar aankeek! Dat is het. Zij zag zijn ogen. Ik zag die ogen ook. Hij keek echt vriendelijk, maar was ook wel gewoon heel beslist. Hij accepteerde dat ze bang was, maar ging er niet in mee. Nu herinner ik me ineens weer dat ik zei: ‘Ja, nog één keer proberen en als dat niet lukt dan gaan we terug’. Nou, dat zei die jongen dus niet. Er was eigenlijk maar één mogelijkheid voor mijn dochter… en dat was: doen wat hij zei. En toen ze tóch terug wilde gaf hij nogmaals de opdracht en nog een beetje beslister én er sprak ook nog meer vertrouwen in uit. Ja, inderdaad. Doordat hij de opdracht opnieuw gaf en het ook nog wat beslister zei, zei hij eigenlijk: ‘Ik verwacht écht dat je het kunt; het gaat je lukken; vertrouw er maar op’. Nou, super zo’n ervaring.
Ik maak de vergelijking met de pubers die ik in de coaching heb om motivatie en leervaardigheden weer op te krikken. Eigenlijk werkt het bij hen hetzelfde. En de grap is dat ik bij hen doe wat die jongen bij mijn dochter deed in het klimpark. Ik ben ervan overtuigd dat ze een stap kunnen zetten en dan houd ik vol. De angst… daar moeten ze door heen. Ik ondersteun hen en laat hen mogelijkheden ontdekken én ervaren. En als het hen dan lukt… dan hebben ze voor hun gevoel een overwinning behaalt.
In dat klimpark met m’n kinderen… ik leer er veel als het gaat over leren: angst overwinnen, volhouden en succes bereiken. En hoe je hen hierbij het beste kunt helpen.
Herken jij die angst bij je zoon in het studeren? Wil je helpen… maar accepteert hij het niet van je? Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen.