Over mij

Wat ik ontdekte...

Op een bepaald moment wilde ik het gewoon weten. Ik zie me nog zitten in dat kamertje van de psycholoog... we bespraken de uitslag van een intelligentietest. 'Ja', zei ze, 'je IQ is dus níet het probleem... die handremgevoelens zijn mogelijk wél te verklaren uit het punt dat je een lager onderwijsniveau hebt gevolgd dan bij je IQ past'. Een puzzelstukje viel op z'n plaats! Maar de échte ontdekking wat betreft leren deed ik tijdens de post-HBO opleidingen ‘Specialist Begaafdheid’ en ‘Van onderpresteren naar Talentontwikkeling’. In deze periode van 2 jaar heb ik voor het eerst echt moeten léren. Het was echt onmogelijk om met een vlotte babbel of door de opdrachten gewoon een beetje handig aan te pakken een voldoende te scoren. M'n ogen voelen nóg vierkant als ik me voorstel hoe het die avond onder het schuine dak op zolder was... die opdracht wílde ik persé goed maken... en morgen inleveren was te laat... Het was knokken, en... het lukte! Wat was ik blij met de feedback die ik achteraf kreeg! Dit soort ervaringen hielpen mij enorm om tot écht leren te komen.

Hoe is het nu?

Sindsdien gaat het regelmatig als een soort van flits door me heen: 'Zie je, ik kan tóch wel leren’. Dat geeft rust en het gevoel van grip op mijn leerproces. Het geeft me het vertrouwen om aan nieuwe uitdagingen te beginnen. Fouten maken sta ik mezelf toe. Ik vraag feedback aan anderen. Ik voel me gemotiveerd. Mijn leeraanpak is efficiënter geworden. Ik ben emotioneel evenwichtiger.

Wie ben ik?

Ik discussieer graag met pubers; ik daag ze graag een beetje uit, om vervolgens met zo’n blik van verstandhouding tegen elkaar te zeggen: ‘Kijk ons samen eens even verstandige mensen zijn’. Ik houd van slim en goed geregeld… zodat alle herhaaldingen zo makkelijk mogelijk gaan en niet irriteren. Ik heb een hekel aan het nauwkeurig volgen van instructies die naar mijn gevoel ‘rammelen’. Ik houd van de kwinkslag die er voor zorgt dat mensen de dingen nét even anders zien, waardoor er ruimte voor nieuwe gedachten ontstaat. Het raakt me diep als ik jongeren zie struggelen in het leren terwijl ik zie dat ze wél de capaciteiten hebben. ‘Die heeft het lampje op z’n rug hangen’, is voor zulke gasten dan typisch zo’n uitspraak van mij.

Als je me zou kennen dan zou je van mij óók weten dat:

*

ik iets heb met katrollen, nylon koord en een lier. Ik maakte een kinderwagen-ophang-systeem aan het 2,9 meter hoge plafond, boven de voordeur; en ik maakte in mijn derde huis mijn derde slimme wasrek in de loze ruimte boven het trapgat. Onder het motto van ‘slim en verrassend gebruik maken van de ruimte’.

*

wij thuis een compromishond hebben. Mijn dochter van toen 18 jaar wilde zo’n witte hond met zwarte spikkels (weet z’n naam even niet), m’n zoon van toen 13 jaar oud wilde een Herdershond, m’n dochter van toen 11 jaar wilde een Bordercollie en de jongste van toen 6 jaar wilde gewoon een hond. Ik wilde geen hond. Mijn vrouw had hiervoor een briljante oplossing: als we dit mixen… dan heb je een Friese Stabij. En… écht… we vinden het een geweldig beest!

*

ik muzikaal ben. Samen musiceren met andere instrumentalisten vind ik leuk.

*

ik wel wat huishoudelijk ben aangelegd… ik leerde al jong van mijn moeder hoe ik broeken en blouses moest strijken. En dat is nu natuurlijk buitengewoon handig! Maarre, soms heb ik er natuurlijk gewoon geen zin in.

*

ik op vrijdagavond altijd de wekelijkse gezinsboodschappen doe (we zijn met z’n zessen),  zonder lijstje en zo snel mogelijk. En dat lukt. Bijna altijd. Maak ik een sport van!

*

ik graag met mijn pubers ga mountainbiken. Liefst een lange en gemiddeld moeilijke route waarna we geen ‘pap’ meer kunnen zeggen.