Heb jij een tiener (m/v*) van 15 die niks voor school doet?

Thuis is hij snel, slim en vindingrijk. Hij heeft grootse dromen voor zijn toekomst. Hij doet vwo (of zou dat moeten kunnen), maar thuis doet hij er niks aan. Resultaten dalen, zijn matig of slecht. Risico op blijven zitten of zakken voor het examen neemt met de dag toe.

Herken jij dit?

Hij is slim, maar het komt er op school niet uit

Eigenlijk is dít je punt: ‘Hij is slim, maar het komt er op school niet uit.’ Ja, thuis wel. Hij knutselt knap aan computers, speelt de ingewikkeldste games, is één van de beteren in z’n sportteam. Maar het frustreert je dat hij aan school weinig aandacht geeft. Uit school drinken jullie samen gezellig een kopje thee. Na de laatste slok zeg je met een vrolijk ogende smile: ‘Ga nu gelijk met je huiswerk beginnen!’ Maar, dat gaat ie natuurlijk niet doen (zoals je al verwachtte). Hij dóet van alles, maar géén huiswerk. Je vraagt je af: ‘Hoe gaat er zo ooit uitkomen wat er zeker te weten in zit?’

Hij gaat dit schooljaar niet halen

Het zoveelste slechte cijfer komt binnen in de cijferapp van school. Aantal tekortpunten stijgt naar recordniveau! Moedeloos stel je vast: ‘Hij gaat dit jaar zo níet halen!’ Hij is slim genoeg, maar je betwijfelt inmiddels wel of je met havo/ vwo de juiste keuze hebt gemaakt. Er komt dus niet uit wat er wel in hem zit.

Zijn leeraanpak deugt niet

Hij laat niet veel los over school. Maar, je wilt wél weten hoe het nu zit met zijn leeraanpak. Vriendelijk vraag je er naar, maar een antwoord moet je er bijna uit persen. Zwaar geïrriteerd is zijn reactie: ‘Té veel huiswerk, té weinig tijd, vragen op toets kán ik niet weten. En, pas hád ik goed geleerd en tóch had ik een slecht cijfer. Nou, léuk hóór. Níet dús.’ Van zo’n reactie kan jij echt zó balen. Gelukkig duurt het nog even voor jullie gaan eten; jullie onderlinge irritatie is dan wel weer gezakt. Ondertussen vraag je je wel steeds sterker af: ‘Hoe pakt hij dat schoolwerk nu eigenlijk aan? Moet dat niet anders?’ Je hebt sterke twijfels over zijn leeraanpak, terwijl hij daar volgens jou prima toe in staat zou moeten zijn.

Niets voor school doen… dat snáp je gewoon niet

Hij is ‘gewoon’ niet gemotiveerd. Maar waarom? Je denkt: ’Hij heeft een goed verstand. Met een goede vooropleiding komt hij later veel verder. Dan ga je er toch gewoon voor?!’ Komt ie ’s middags uit school, doet voor de zóveelste keer niks… Zwaar gefrustreerd schreeuw jij veel te hard: ‘Je moet dat huiswerk gewoon dóen!’ Waarop hij dan weer stampvoetend reageert op jou: ‘Je snapt me gewoon niet!’ Hij draait zich om en slaat met een klap de deur dicht. En jij ‘zit-zuchtend-zonder-zoon’ je vertwijfeld af te vragen: ‘Wat doe ik nú weer verkeerd?’.

Zo haalt hij nooit zijn droom

Op de bassischool liep het allemaal prima. Met gemak haalde hij hoge cijfers. Hij droomde ervan wat hij later wil worden. Onder vrienden praat hij daar nog steeds over. Het lijkt wel of hij zich dan groot moet houden. Jij hoort dit en voelt de irritatie al weer naar boven komen. Als die vrienden weer naar huis zijn kan je het niet laten om hem dat tóch even onder de neus te wrijven: ‘Mooie verhalen naar je vrienden… maar jij gaat dat nooit voor elkaar krijgen. Je leert toch nóóit?!’ Woest kijkt hij je aan: ‘Bemoei je met je eigen zaken!’ Zo met elkaar omgaan is natuurlijk een drama. Maar, je wéét gewoon, je vóelt gewoon dat je gelijk hebt. En dat hij zelf eigenlijk óók ervan baalt dat hij van dat leren niets bakt. En dat ie die droom dus ook nooit gaat halen op deze manier.

Wat is het gevolg als er niets verandert?

Hij haalt geen diploma op het niveau wat bij hem past. Daardoor wordt de vervolgopleiding óók niet passend: sluit niet aan bij zijn denkniveau én hij levelt niet met zijn medestudenten – die zitten op een lager denkniveau. Zijn toch al matige studievaardigheden ontwikkelt hij niet verder. Daardoor blijft hij ineffectief en ongemotiveerd in het halen van nieuwe doelen. Zijn negatieve houding ten opzichte van school wordt alleen maar sterker. Hij wordt talloze keren bevestigd in z’n lage zelfbeeld rond leren en studeren. De schuld legt hij daarbij nog steeds buiten zichzelf – dat wordt niet anders dan nu. Hij blijft gamen. Hij zal geen werk vinden waarin hij echt uitdaging en voldoening vindt. Het gaat moeilijk worden straks z’n eten te betalen, laat staan een eigen huis. Terwijl hij zóveel capaciteiten heeft! Daarbij… met zijn lage zelfvertrouwen creëert hij een toekomst zonder vrienden. Een eenzaam bestaan. Een relatie? No way als hij niet gelooft in zichzelf, in elk geval niet met iemand die bij hem past. Je krijgt acuut zweethanden bij al deze gedachten.

Wat klanten zeggen: